essayistische aantekening

· In 1989 en wel op 16 september werd mijn eerste zoon Roel David geboren. Het is de tijd van de val van de Berlijnse muur. De tijd ook dat Francis Fukuyama zijn essay schreef. Hij noemt het: THE END OF HISTORY. In 1992 als dochter Lea Suzanne werd geboren, schrijft Fukuyama: The End of History and the Last Man. Fukuyama is in tegenstelling tot wat ik aanvankelijk dacht een Amerikaans politiek denker. Als mijn vader dat zou lezen zou hij zeggen: werkt die man ook ooit? De stelling dat het einde van de Koude Oorlog meteen ook het einde van de vooruitgang van de menselijke geschiedenis markeert staat tegenover het historisch materialisme met de ondertitel de filosofie van de geschiedenis die verdedigd werd door Karl Marx. Want het einde van de geschiedenis zoals die door Marx verdedigd werd, is een tijd waarin klassenverschillen niet langer voorkomen, waarbij hij uitgaat van de overtuiging dat deze onderscheidingen de oorzaak zijn geweest van de evolutie binnen elke bestaande samenlevingen tot nu toe. Hij noemt deze eindpositie van klassenloosheid, die onvermijdelijk zal gerealiseerd worden: het communisme. Een element dat F Fukuyama hanteert is een filosofisch argument, dat door hem ontleend wordt aan G.W.F. Hegel. Kort samengevat ziet Fukuyama de geschiedenis evenals Hegel als een dialectisch proces tussen twee klassen, naar analogie van de dialectiek van heer en slaaf. Uiteindelijk moeten de these, in casu de meester, en de antithese, in casu de slaaf, samenkomen in een synthese, waarbij de beide klassen erin slagen om samen te leven. Dit kan volgens Fukuyama enkel gerealiseerd worden in een democratie. Waar hij zich m i in vergist heeft is, dat sinds de opkomst van de vaak als elite aangeduide dames en heren van Davos, sinds de toenemende agressie van de Navo versus Rusland, sinds de reactie van Rusland daarop en sinds de machtspolitiek van Brussel (waar de afscheiding met de Noordelijke Nederlanden begon (was dat niet die oorlog 1830 – 1839? * Noot 1.) de democratie om zeep is geholpen op zeer grote schaal. Technocraten corrupt en niet corrupt, bussiness mensen (corrupt en niet) en overheden zoals regeringen, niet corrupt en wel corrupt) hebben de dialectische drieslag helemaal in de tang genomen. Vandaar nu wereldwijd die ondemocratische ontwikkelingen. Ja, Tracey Chapman die ik bewonder (samen met oa Sinead O Connor, het eeuweig licht ontvangen in haar ziel) schreef en zong jaren geleden al: here in subcity life is hard. We cannot receive any gouvernment relief. En ze voegde eraan toe. Gouvernement and big business hold the purse strings.

Noot 1*

Deze afscheiding werd gevoed door het despotisme van Willem I. Het ging zo in de context van de verhoudingen van die tijd, waarbij ook Frankrijk een rol speelde sloegen de twee grote Zuidelijke partijen – de katholieken en de liberalen – de handen in elkaar om gezamenlijk oppositie te voeren (het zogenaamde monsterverbond). Op politiek vlak werd de druk opgevoerd, en in augustus 1830 kwam ook de bevolking in opstand.

Noot 2

Algemene opmerking. Dat de katholieken als verbonden aan een machts instituut zoals het Vaticaan niet vies zijn van gewelddadige strijd toont ook de Bartholomeusnacht. Komende nacht is dat precies 451 jaar geleden. (Vier en vijf en een is 10. In de numerologie is dat een en dat is God de eenheid van het Al) Ja, in de nacht van 23 op 24 augustus 1572 vermoordden radicale katholieken. Ja u leest het goed radicale katholieken; die ook in naam dan bezig zijn diensten te organiseren en bij te wonen rond de liefde mens Jezus Christus) enkele honderden protestanten. De gebeurtenis is de geschiedenisboeken ingegaan als de Bartholomeusnacht of Parijse Bloedbruiloft.